Το πραγματικό ντέρμπι είναι εκεί έξω που παίζουμε όλοι μας

Γνωρίζω ότι γράφω αργά για τον αγώνα της Κυριακής με τον ΠΑΟ, αλλά τι να γράψεις μετά από ότι έγινε.

Επέλεξα να βάλω φωτογραφία στο κείμενο έναν άνθρωπο όπου δεν βλέπει συχνά το πρόσωπο του στα media. Δεν είναι κάποιος που ξυπνάει πρωί κάνει προπόνηση, παίζει, ο κόσμος τον αποθεώνει (ή το αντίθετο) και ο λογαριασμός του στην τράπεζα κάθε μήνα μεγαλώνει.

Είναι αυτός που λέμε αθέατος ήρωας, ένας γιατρός όπου φυσικά και είναι κομμάτι της ομάδας, από τα σημαντικά κι όλας.

Για το ντέρμπι δεν έχω να γράψω και πολλά αφού πάνω κάτω τα έχουμε δει και έχουμε γράψει. Ο Μάρτινς ακόμα και σήμερα κάνει πειράματα και ψάχνει, για αυτό δοκίμασε και τον ΚΦ7 στα πλάγια και η ομάδα μέσα σε όλο αυτό το νέο χτίσιμο χάνει βαθμούς. Προσωπικά το έχω δηλώσει από την αρχή, φέτος δεν με νοιάζει το πρωτάθλημα, με νοιάζει να γίνει δουλειά, να φτιαχτεί ένας κορμός και από τη νέα σεζόν να δούμε τον πραγματικό Ολυμπιακό έχοντας διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος.

Τα προπονητικά πλάνα, συστήματα και ιδέες τα αφήνω στους ειδικούς. Την πραγματική μάχη την έδωσε ο Χρήστος Θέος την πρώτη φορά με τον τραυματισμό του Διούδη και μετά με τον άτυχο αδερφό μας που άφησε την τελευταία του πνοή στην εξέδρα βλέποντας την αγαπημένη του ομάδα.

Οπότε δεν έχουμε να πούμε και πολλά παρά μόνο συλλυπητήρια στην οικογένεια του άτυχου φιλάθλου μας και περαστικά στον τερματοφύλακα του ΠΑΟ. Το θέμα είναι να γυρνάμε όλοι σπίτι μας μετά από κάθε αγώνα και οχι μόνο, αυτό μετράει και αυτή η καθημερινότητα είναι το derby του καθενώς.

Μέχρι τότε στήριξη στην ομάδα και ας έχει κάνει 1 νίκη στα 2 χρόνια στα ντέρμπι, ελπίζω ότι τέλος σεζόν θα έχουμε μια εικόνα τι δουλειά έχει γίνει και θα περιμένω τις κινήσεις. Το πρωτάθλημα πρέπει επιτέλους κάποιοι να καταλάβουν ότι έχει χαθεί, με 0 νίκες στα 3 ντέρμπι δεν μπορείς να ελπίζεις και πολλά, είναι πραγματικότητα.

Υπομονή και εδώ είμαστε.