2-0 με Μπασκόνια, 2-1 με Αρμάνι 2 κείμενα σε ένα

Sorry για την απουσία μου στο RedView.gr αλλά έχω κάποια θέματα. Το γνωρίζω στα @@ σας αλλά οφείλω να είμαι ΟΚ απέναντι σε όσους με διαβάζουν και ακολουθούν.

Ήθελα να γράψω μετά τον αγώνα με την Μπασκόνια όπου κάναμε το 2-0 και να χτυπήσω καμπανάκι και πάλι. Ούτε κούπα σηκώσαμε, ούτε Final Four πήγαμε, απλώς έγινε το 2-0 σε ένα Μαραθώνιο όπως έχω γράψει αρκετές φορές.

Μια νίκη όπου άλλες ομάδες της πρώτης 8άδας δύσκολα θα κάνουν ή καθόλου. Μετά το διπλό στην Κίμκι αυτό το διπλό είναι άλλη μια “ζωούλα” όπως λέγαμε στα video games παλιά εάν γίνει μια στραβή στο ΣΕΦ (όπως και έγινε την Παρασκευή).

Πάλι παίξαμε γρήγορο μπάσκετ, υψηλό σκορ αλλά ο προβληματισμός στο 5 παραμένει. Ο Μπλάτ έδωσε στον Μιλουτίνοφ 30 λεπτά παιχνιδιού, όπου εάν συνεχίσει με την ίδια ένταση και λεπτά θα βγάλει τραυματισμό σίγουρα. Τέτοια κορμιά ψηλά με βάρος όταν τα έχεις στα κόκκινα πάντα κάτι βγάζουν, άνθρωποι είναι όχι μηχανές!

Από την άλλη ο Τουπάν με 3/3 τρίποντα ναι μεν εντυπωσιάζει αλλά τα στατιστικά του δεν είναι για 100% από το 6.75 και σε άλλους αγώνες θα είναι άστοχος. Θυμηθείτε πέρυσι τον Ρίβερς στον ΠΑΟ πέρυσι που έκανε ένα διαστημικό ξεκίνημα με εξωφρενικά στατιστικά ευστοχίας και ήρθε η κοιλιά στο τέλος για να έρθει στα επίπεδα που είναι.

Αυτό που με ενόχλησε και πάλι μετά από αυτό τον αγώνα είναι οι ατυχής συγκρίσεις με τον περσινό αγώνα όπου χάσαμε με τεράστια διαφορά για να αναδείξουν την αλλαγή φέτος. Sorry αλλά μπορεί πέρυσι να είχαμε διασυρμό αλλά 2 χρόνια πριν ο Ολυμπιακός έπαιξε τρομερό μπάσκετ εκεί και κέρδισε με επίσης υψηλό σκορ.

Βασικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σώνει και καλά πρέπει μετά από κάθε νίκη να κάνουμε συγκρίσεις με την περσινή ομάδα και να έχουμε σύγκριση Μπλάτ – Σφαιρόπουλου. Εννοείται και οι δυο είναι πολύ καλοί προπονητές, όμως με διαφορετική φιλοσοφία και μπασκετική οπτική αλλά όλοι κρίνονται από τα αποτελέσματα.

Γιατί εάν θέλουμε συγκρίσεις μπορώ και εγώ να πω ότι και πέρυσι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με 4-0 τη σεζόν, χωρίς Σπανούλη και Τιλί και με μεγάλα διπλά σε Φενέρ και Μακάμπι. Καθώς επίσης και για τον Μιλουτίνοφ που όλοι αποθεώνουν τώρα, ο Σφαιρόπουλος τον έφερε και επέμεινε σε αυτόν όταν όλοι γύρω του (φίλαθλοι) φώναζαν τι παλτό έφερε και ότι δεν ξέρει να φέρνει παίκτες.

Για να μην παρεξηγηθώ οι δύο προηγούμενοι παράγραφοι είναι μια μικρή προσωπική αντίδραση απέναντι σε όσους μετά από κάθε νίκη προσπαθούν για άγνωστο λόγο να κάνουν συγκρίσεις με το παρελθόν. Ο Μπλάτ ναι έφερε ένα μπάσκετ που δεν είχαμε δει τα τελευταία χρόνια, αλλά στο τέλος θα κάνουμε ταμείο για τι στόχους πέτυχε η ομάδα φέτος. Μέχρι τότε όχι συγκρίσεις, όχι αφορισμούς στα δύσκολα.

Ήρθε λοιπόν η Παρασκευή και η ομάδα έπαιξε για πρώτη φορά μπροστά στο κοινό της με την Αρμάνι. Μια ομάδα που στο μυαλό μας είναι της σειράς αφού με τις ομάδες που φτιάχνει τα τελευταία χρόνια είναι ο κομπάρσος της λίγκας.

Φέτος όμως την είδαν αλλιώς τη δουλειά και ο σχεδιαστής έκανε κινήσεις για να δυναμώσει η ομάδα και στην αρχή βλέπουμε να το πετυχαίνει. Έτσι στο ΣΕΦ ήρθε μια ομάδα που παίζει όπως ο Ολυμπιακός, γρήγορα, σε υψηλό σκορ και όπου βγει.

Της βγήκε αφού σχεδόν όλη η ομάδα ήταν αλλού. Προσωπικά δεν το περίμενα να χάσουμε αλλά ο Ολυμπιακός έτσι είναι. Θα κάνει διπλά σε δύσκολες έδρες θα χάνει στην έδρα του από τις πιο “μικρές” που λέμε.

Τι είδα; Μέχρι στιγμής ο Γκος δεν έχει βρει τα πατήματα του, ο Τίμα επίσης και ο Λεντέι δεν είναι 5άρι. Παίζουμε στο 5 μόνο με Μιλουτίνοφ και ότι μπορεί να δώσει ο Αμερικάνος. Το ότι πολλοί περιμένουν και τον Αγραβάνη είναι αστείο. Το παιδί θα παίξει Δεκέμβριο αρχές 2019, δεν ξέρουμε πως θα είναι μετά τον τραυματισμό και το βασικό…. δεν είναι 5άρι! Σίγουρα προς Χριστούγεννα προβλέπω προσθήκη ψηλού.

Εδώ θέλω να προσθέσω άλλη μια προσωπική ματιά και μια πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός φέτος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΟΜΑΔΑ με το νόημα που λένε αρκετοί. Έχει περάσει έτσι αλλά δεν είναι, και θα το εξηγήσω.

Από την περιφέρεια έχουμε μόνο μια προσθήκη τον Γκος. Σπανούλης, Μάντζαρης, Στρέλιενκς, Τολιόπουλος τους είχαμε, καθώς επίσης ότι και κάθε χρόνο είχαμε καινούριο Αμερικάνο, την μια τον Γκρίν την επόμενη ο Ρόμπερτς, φέτος έχουμε Γκος.

Στο 3 έφυγε ο Παπαπέτρου και ήρθε Τουπάν – Τίμα όπου παίζουν και άλλες θέσεις ο ένας στο 2 ο άλλος στο 4, ο “βασικός” μας παραμένει ο Παπανικολάου όσο μπορούμε να μιλάμε για βασικούς. Στο 4 Πρίντεζης σταθερή αξία όλα τα χρόνια και πίσω του ήρθε επιτέλους ο για μένα επόμενος αντικαταστάτης του ο Βεζένκοφ. Πέρυσι είχαμε Τιλί όπου τραυματίστηκε από τον πρώτο κι όλας αγώνα και μετά Αγραβάνη που δεν έχουμε φέτος στο ξεκίνημα. Για να φτάσω στο 5 που έχουμε τον Μιλουτίνοφ βασικό όλα τα χρόνια και ως 2ο 5άρι έναν Αμερικάνο όπου κάθε χρόνο έχουμε και διαφορετικό. Με λίγα λόγια κάθε χρόνο είχαμε ΝΕΑ ΟΜΑΔΑ και όχι μόνο φέτος!

Απλώς φέτος έχουμε άλλη φιλοσοφία στο παιχνίδι που θα πρέπει να αφομοιώσουν κυρίως οι υπάρχων παίκτες, αυτό ναι, θέλει σίγουρα χρόνο και υπομονή. Μέσα στη σεζόν σίγουρα θα παίξει ακόμα καλύτερο μπάσκετ από όσο έπαιξε σε Κίμκι και Μπασκόνια, σίγουρα θα φάμε και άλλη 20άρα, έτσι είναι το μπάσκετ, έτσι είναι ο αθλητισμός. Τρένο δεν πήγε ποτέ κανένας.

Ήρθε αυτή η πρώτη ήττα στο ΣΕΦ και βγήκαν φωνές από το υπερπέραν να απαξιώνουν την ομάδα, οι ίδιοι που μερικά βράδια πριν είμαι σίγουρος αποθέωναν τους ίδιους! Πραγματικά έχει κουράσει η όλη φάση αυτή και στα καπάκια ο διαχωρισμός φιλάθλων σε φανατικούς, πιστούς και πατατάκιδες. Λες και υπάρχει ένα Ολυμπιακόμετρο πάνω από το κεφάλι του καθένα και γράφει το ποσοστό πόσο είναι ο καθένας όπως στο video game SIMS που είχαν τη μπάρα από πάνω τους.

Απορώ έχουν δει τα μάτια μας τόσα και τόσα, δεν έχουν καταλάβει πόσο κουραστικό και ηλίθιο είναι να βγάζεις αποτέλεσμα σε 2-3 αγωνιστικές, ή να θέλεις ριζικές αλλαγές στη μέση της σεζόν. Δεν τους έχει γίνει το πάθημα μάθημα στο παρελθόν. Αυτή η ομάδα τα έχει κάνει όλα και ξέρουμε τι έχουμε ζήσει, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να έχουν τη μιζέρια, είναι στο αίμα τους.

Προσοχή ξανά, το σημερινό κείμενο είναι από αυτά που όπως τα νιώθω τα γράφω έτσι χύμα, αλλά γράφω πράγματα που τα έχουμε δει και ζήσει, όχι πράγματα που είδα και ΘΑ περιμένω να δω.

Να το ξαναγράψω γιατί αρκετοί είναι οι χαζοί εκεί έξω. Παραπάνω δεν ΚΑΝΩ σύγκριση μεταξύ προπονητών αφού δεν είναι δυνατό να γίνει ενός με 4 χρόνια στον πάγκο και του άλλου με 1 μήνα σε παιχνίδια. Το ταμείο πάντα γίνεται προς Ιούνιο μήνα με τους τελικούς της Α1. Απλώς ήθελα να δώσω τη δική μου απάντηση σε τόσα και τόσα που είδα γραμμένα όπου αυτόματα ξεσηκώνουν και διεγείρουν εγκεφάλους, λέγοντας από σήμερα για F4, κούπες και άλλα τέτοια.

Και το ξέρουμε ότι στην Ελλάδα είμαστε των άκρων, με έναν καλό αγώνα έχουμε σηκώσει κούπα, με μια στραβή θέλουμε σκούπα. Καλό είναι να κρατάμε χαμηλό προφίλ και να βάζουμε στόχους βήμα βήμα. Έτσι θεωρώ είναι το σωστό, ώστε στις στραβές που είναι μέσα στο παιχνίδι να μην έχουμε τέτοιες ακραίες αντιδράσεις.

Η σεζόν είναι ακόμα στην αρχή, είναι μεγάλη και έχουμε πολλά να δούμε, εξάλλου η νίκη από την ήττα δεν απέχουν πολύ, όπως και η κορυφή με τον πάτο.